Kış memlekette bazen uzun geçerdi. Uzun soluklu bir kışın ardından doğanın uyanışını görebilmek harika bir şeydir. Bunu köylerde yaşamak alıştığımız şehirden çok daha farklıdır elbette... Hiçbir zaman aynı hissi bulamazsınız.
Şehir toprak kokmaz,
Şehir insan kokmaz,
Şehir hayvan kokmaz,
Şehir çiçek kokmaz,
Şehir ağaç kokmaz.
Burada doğanın nefes alışı bir başkadır. Karlar eriyip derelere varınca su buz kesilir. Güneşi gören toprak lahanaların çiçek açmasını sağlar, menekşeler, papatyalar tomurcuklanır.
Güneyden gelen kuşların sürüleri varır yuvalanmaya, ilk yavrularını büyütüp beslerler. Kestaneler filizlenince bal arıları coşmaya başlar, aşılanır doğa kendi seyrinde...
Temizlenir hava, mis gibi göğsüne çekersin soluyarak bin doktora bedel şifayı... Doğayla doğadan beslenirsin şehir vitrinlerine ihtiyaç duymadan.
Memleket, memlekettir köylü olmak. Hiçbir zaman vazgeçemeyeceğim bir var olmaktır köylü olmak. Doğanın insana sunduğu en değerli ihtişam...
