Yıllar önceydi. TRT Televizyonunda Adana'da zincire vurulmuş bir insanın yürekler acısı halini, yaşadığı vahşeti seyrettik!
Haber görüntüsü zavallı adamın zincire bağlı haliyle sona erdi!
O zamanlar şehirler arası görüşmeler postane kaydı ile bağlanıyordu. Yani bugünkü gibi aklına estiği anda görüşemiyordun. Cevap vermen içinse mutlaka telefon ahizesinin yayında bulunmanız gerekiyordu..
İki veya üç saat sonra nihayet TRT haber merkezine bağlandım ve karşıma çıkan görevliye "yani bu devlet vatandaşına 5 saniye daha görüntü gösterse ve zincire vurulmuş adamın kurtulduğunu öğrensek ne kaybederdiniz. Sizi bu anlamsız ve eksik haberiniz için protesto ediyorum" dedim.
Haber dairesinden yetkili kişi "haklısınız" dedi, özür diledi.
Elazığ ve Malatya'yı vuran çok ağır depremin acılarına hep beraber tanıklık ediyoruz. Yaşadığım olaydan bu güne yıllar geçti, yemin söylüyorum bu anlamda hiçbir şey değişmedi. Sadece TRT değil bütün kanallar inanılması zor hatalara devam ediyorlar.
Hiç mi aklı başında yöneticiler yok?
Hiç mi haberin mantığından haberiniz yok?
Bir yavrunun yıkıntılar altından küçücük ellerini defalarca salladığını göstermek hangi haber mantığı ile izah edilebilir!
Acı ise yaşıyoruz milletçe!
Ajite etmeye, yüreğimizi parçalamaya ne hakkınız var?
Depremden, yaşanan felaketten bihaber değiliz ki.
Kurtuluş sahneleri elbette tekrar edilsin ama finali olmayan görüntülerde yaşanan dramı defalarca göstermek haberin mantığının sakatlığı yanında doğrudan insanlığımızla alakalı bir durumdur.
Hep acılarla mi besleneceğiz.
Bu saatten tezi yok, bu haber mantığından vaz geçin.
TV seyretmeyeceğime yemin etmeme ramak kaldı.
Üçüncü dünyada böyle haber yapılır.
Avrupa'ya, gelişmiş batıya bi zahmet bir bakın!
Çocukların ayakta olduğu saatlerde milyonlara sahne yasaktır yasak!
Yeter artık. Yanmış yüreğimiz tuz basmayın, biraz insaf edin ne olur?